دیروز در مجلسی مشغول سورچرانی افطاری بودم که یکی از دوستان روحانی آمد کنارم واز گذشته و حال و آینده ام پرسید طاقت از دست دادن افطاری را نداشتم بی حوصله جواب می دادم ولی آنقدر شیرین حرف می زد که مرا سر ذوق آورد؛

 می گفت دیشب- بمناسبت تولد امام حسن مجتبی(علیه السلام)- شعرا پیش رهبر انقلاب بودند؛

 گفتم: خوب آره دیدم منظورت چیه؟

(اشکی از گوشه چشمش لغزید ) گفت: ماهم مردمانیم!!

 گفتم: یعنی چه؟

 گفت توی این چند سال رهبری آقای خامنه ای از هر صنفی با ایشان جلسه دیدار و گفتگوی آزاد داشته اند الا ما طلبه های بیچاره  (دشنامش را ما می خوریم ، منافعش را دیگران)

 راست می گفت بیچاره از نگاه غیر رسمی دفتر خبر ندارد هر چه بود مرا واداشت این مطلب را از نگاه رسمی دفترآقا به روحانیت بنویسم:

اصولا طلاب حوزه علمیه قم را به چند دسته می توان تقسیم کرد: آنانی که هرکاری دفتر انجام دهد را صحیح و مصون از اشتباه می دانند (البته برخی  مانند: مرحوم مشکینی و مصباح یزدی و ... معتقدند که امداد حضرت حجت و عنایت او بر آقا نوعی از آگاهی رابه ایشان می رساند که بر اساس آن عمل می نماید وآقای مصباح مسئله دور در رهبری را با همین فرض باطل می داند)

 دسته دیگر طلبه هایی هستند که به سازمان تبدیل شده اند و به عنوان نماد حوزه در آمده اند (از جمله دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم) که در روز قیام مردم قم (نوزده دی  هر سال) اتوبوس ها!! ردیف می کنند تا به دیدار رهبر بروند ودفتر تنها از این دسته از طلاب به عنوان نماد روشنفکری حوزه یاد می کند.

اما به گروه سازی نپردازیم و حرف اساسی را بزنیم؛

در این چند سال هیچ گاه اساتید حوزه های علمیه و طلاب آن دیدار رسمی و سالانه با رهبرو دفتر نداشته اند و هیچ گاه فرصت بیان اندیشه های خود را  در حضور رهبر نیافته اند در صورتی که هر ساله گروههای مختلف دانشجویان نخبگان شعرا و غیره به حضور رهبر می روند و هر دانشجو و بزرگی می تواند با رهبر حرف ها یش را مطرح نماید

در این میان دفتر فکر می کند شاید صلاح نباشد که حوزویان خدمت رهبرشان برسند اما چرا ؟ شاید در افکار عمومی این گونه القا شود هر چه رهبر می گوید حرف حوزه علما و مراجع است بی آن که که نظرات و پیشنهادات آنها مطرح شود

فرض دیگر این است که حوزه مطیع، یکدست و یکصدا با مسائل جاری در حکومت می باشد و لزومی برای دلجویی و ارتباط گیری و شنیدن و سنجش نظرات آنان نیست.

 هر آن چه در این نوشته آمد نقد دفتر است نه رهبر که این نگاه از دفتر می خیزد نه رهبر.

تصمیم
سفرنامه حج(1)
دلم تنگ شده
ریگ و کفش
مقام بحث
حکایت تکرار تلخ اندیشه
زیبا هوای حوصله ابری است
مصیبت سینما
[عناوین آرشیوشده]